Mijn column in het Reformatorisch Dagblad van 6 juni:

Tien jaar geleden. Samen met een meisje van amper 1000 gram wordt een ouderpaar geboren, dat op de tast aan een wonderlijke taak begint: het liefhebben van een wezentje met een huid als een vlindervleugel, een ademhaling zo licht dat je er voel-luisterend je lippen voor moet houden. In een ziekenhuisbed de tijd verbeidend dat je haar weer mag zien, bid je zonder ophouden: mag ze leven, mag ze vandaag een paar gram groeien. En de wonderen gebeuren: ze drinkt zelf uit het slangetje langs je vinger, ze krijgt wangetjes, ze mag in de wieg; geen gedoe meer met draden en plakkers. Geen hersenbloedingen, geen beschadigingen. De lofzang is in stilheid tot U, o God.

Een glazen wiegje verder op neonatologie. Op een dag is het leeg, de doeken liggen opgevouwen aan het hoofdeinde. Ze hebben vertrouwen gehad, gepleit op beloftes, veel en vurig gebeden. Maar het bleef doodstil. „We moesten de strijd verliezen.”

Er is een tijd om op te springen en een tijd om te kermen. Die tijden zijn in Zijn hand. Maar wat de één vervult met dankbaarheid, is voor de ander het pijnlijk raadsel van zijn leven. In een Amerikaanse kerk klonk een luid ”Prijs de Heer” bij de mededeling dat een peuter gered was uit het water. Op dat moment ging een ouderpaar in diezelfde gemeente door de grond; hun kindje overleefde het privézwembad niet.

Philip Yancey (Amerikaans christenauteur) schreef een uiterst pastoraal boek over dit soort tegenstellingen. Als een colporteur draag ik het in mijn tas, om ermee voor de dag te komen wanneer ik denk dat het past. Niet iedereen zal zomaar erkennen ”Teleurgesteld in God” te zijn. Dat komt ons net zo ongemakkelijk uit de mond als een luide lofprijzing. Maar zo kan het wel liggen. En dat mag (moet?) ook. Want als het geloof als een hulpeloze baby „ligt te schreien in de wereldnacht: is er dan geen God?” (A. A. van Ruler), als de ademhaling van de hoop stopt, is er niets meer. Óf alles.

Zoals de ene mens gescheiden kan zijn van de andere door bergen van twijfel, onbegrip en verwarring, en toch ontdekt niet te kunnen ophouden met liefhebben, zo kan uit de ashoop van geloven en hopen de liefde oprijzen die God liefheeft om Zichzelf, niet om wat Hij geeft. Een geluk dat zich loszingt van de omstandigheden.

Niet wat er gebeurt, hoe wonderbaarlijk of traumatisch ook, maar onze reactie daarop beslist de strijd, ontdekte Yancey in het Bijbelboek Job. Dáár zien de complete engelen- en duivelenwereld met ingehouden adem op toe. Toen de oud-zendelinge Elisabeth Elliot –keer op keer gebroken in eigen verwachtingen en steunsels– gevraagd werd alles op te noemen wat God haar had geleerd, zei ze eenvoudig: „Trust Me.” (vertrouw op Mij) Van Ruler noemde dat: van louter twijfel gaan geloven.