Soms heb je van die dromen… Freud zou ervan smullen. Ik bleek een preekbeurt te hebben afgesproken. Ergens in de mistige periferie van deze droom was deze beslissing genomen; het waarom ervan bleef onopgehelderd. Ook voor mezelf. Knagende verwarring deed mij de desbetreffende broeder ouderling telefoneren. Was dit wel een goed idee? Wat trekt een vrouw voor zo’n gelegenheid eigenlijk aan? Hoe kapt ze heur haar? We moesten er maar niet aan beginnen, zei hij op vaderlijke toon. Wist ik wel hoe dat klinkt: een vrouw op de kansel? De pijnlijk treffende imitatie die volgde, deed de (kansel)deur dicht. Dit moesten we inderdaad maar niet doen. „ Blijf jij maar stukjes schrijven.” Ik voelde me bedroefd en goed.

Bij het ontwaken schoot me te binnen welk argument ds. J. T. Doornenbal ooit inbracht tegen de vrouw in het ambt: „

Een beetje man wordt hels als hij door een vrouw tot de orde en tot bekering wordt geroepen.” Ik zal het de gereformeerd-vrijgemaakte werkgroep ”man, vrouw, kerk” nog eens influisteren.

Toch komt ze elk jaar in alle kerken langs: Maria Magdalena. En geen enkele predikant, hoe beginselvast ook, zal ontkennen dat deze zuster door Jezus Zelf erop uitgestuurd wordt om haar broeders tot de orde te roepen. De nieuwe orde! Alles is nieuw geworden, ook de zuster zelf. Dat is wel nodig ook. Want een beetje vrouw wordt hels als haar (emotioneel) gedeelde ervaringen door mannen worden afgedaan als „ ijdel geklap.” Maar „ Christus schept er behagen in om het zoete gevoelsleven bitter te maken”, schrijft de puritein Richard Sibbes, „ om Zijn kinderen te wennen aan een leven uit geloof.” Dát is Maria Magdalena’s opstanding: uit haar overmatige verdriet, uit haar zelfgerichte emoties en haar hoewel oprechte toch ook wel claimende liefde. Nu kan ze –gezalfd met de liefde van Christus Die om zondaars te bevrijden zwaar wilde lijden– naar de broeders.

En naar Petrus, met name! Een heel beetje man, lijkt me zomaar. Maar ”Petrus” staat hier ook voor: door de bodem van het ambt heen gezakt, meer beloofd dan waargemaakt kon worden, de waarheid verdraaid om de scherpe tong van een paar jonge vrouwen. Bittere pijn, niet door mensen maar alleen door Jezus’ oog, vlak voor Zijn dood, gezien en gepeild. Onopgeloste schuld, uitzichtloos verdriet.

Diezelfde Petrus komt (volgens Lukas 24) op het woord van een vrouw in de benen, loopt naar het graf, ziet de doeken en gelooft: het is allemaal waar. Mannelijke en vrouwelijke tobbers vinden elkaar bij een open groeve. „ Wij blijven verwonderd staan / en met wie Gij liefhadt vertoeven. / Hij die U het meest bedroefde / mag het eerste naar binnen gaan.” Het zij ‘Petrus’ bij dezen maar weer gezegd.