12 Responses to Alleen begaanbaar op de knieën

1. Laura schreef:

   september 21, 2015 om 8:56 am

   Prachtig artikel. Qua vorm, maar zeker de inhoud. Inderdaad een stilte rond dit onderwerp. Het is natuurlijk ook wel heel persoonlijk, maar het komt ook doordat er geen passend ‘reformatorisch antwoord’ op is(gelukkig maar). Afhankelijkheid van God is de beste weg!

   LikeLike

   Beantwoorden
2. Adriaan Wisse schreef:

   september 21, 2015 om 4:58 pm

   Bedankt voor de open en kwetsbare manier waarop je dit thema aan de orde stelt. Maar voor mij vooral, voor wat je tussendoor over roeping en toewijding naar voren brengt.

   LikeLike

   Beantwoorden
   • stamvangent schreef:

     september 21, 2015 om 5:34 pm

     Adriaan, Laura en iedereen die op welke manier dan ook gereageerd heeft op mijn artikel: heel hartelijk bedankt. (als u nog geen reactie van mij hebt, dan komt dat door het moederschap ;-))
     Ik had nooit verwacht dit met zovelen te delen. Wie weet krijgt het nog een vervolg. En inderdaad Adriaan, het thema is uiteindelijk toepasbaar op vele terreinen des levens!

     LikeLike

     Beantwoorden
3. katrienruitenburg schreef:

   september 22, 2015 om 12:16 pm

   Prachtig stuk, Christine, dank je wel!

   LikeLike

   Beantwoorden
4. Lies schreef:

   september 23, 2015 om 8:26 pm

   Christine, prachtig! Wat een genade om moeder te mogen zijn!

   LikeLike

   Beantwoorden
   • stamvangent schreef:

     september 25, 2015 om 6:57 pm

     Wederkerig dank, Katrien, en Lies!

     LikeLike

     Beantwoorden
5. Janneke schreef:

   oktober 5, 2015 om 10:28 am

   Ik las het artikel al in de krant en zocht het nu op via uw blog om het citaat van Lewis nog eens na te lezen. Waar heeft Lewis het over roeping? Niet het boekje over ‘Christelijk leven’, toch? Ik zou het graag eens lezen!
   Hierbij ook nog mijn dank voor het essay, ik heb er veel bewondering voor dat u zo’n mooi, persoonlijk en moeilijk onderwerp op deze kwetsbare en respectvolle manier onder woorden hebt kunnen brengen. Ik hoop dat het voor velen tot zegen zal zijn.

   LikeLike

   Beantwoorden
   • stamvangent schreef:

     oktober 5, 2015 om 8:31 pm

     Ha Janneke,
     Dank voor je reactie.
     Het citaat komt uit – schrik niet – “Preface to Paradise Lost” van Lewis, waar (nog) geen Nederlandse vertaling van is. Lewis bespreekt hier de literaire uitgangspunten van “Paradise Lost” (een gedicht van Milton), en haalt daar ook de “Aeneis” van Vergilius bij, een heldendicht over de daden van een zekere Aeneas, die een ‘roeping’ krijgt: hij moet een nieuw Troje stichten. Dat wil hij ook graag, al moet hij daar een zeer hoge prijs voor betalen en al kijkt hij enigzins jaloers naar anderen die deze moeilijke roeping niet op hun bordje kregen. Lewis schrijft dan: “This is the very portrait of a vocation: a thing that calls or beckons, that calls inexorably, yet you must strain your ears to catch the voice, that insists on being sought, yet refuses to be found.” Verder komen er nog Trojaanse vrouwen in voor, die de roep wel horen maar niet gehoorzamen tot het bittere einde. Daarover schrijft Lewis dit (het citaat dat ik ook in mijn essay weergaf): “To follow the vocation does not mean happiness, but once it has been heard, there is no happiness for those who do not follow.”
     Tenzij je je wilt verdiepen in epische literatuur zou ik niet het hele (pittige) boek gaan lezen, maar als je een van deze citaten op google intikt, krijg je wel een digitale versie te pakken, zodat je eventueel de betreffende paragraaf na kunt lezen. Sterkte!

     LikeLike

     Beantwoorden
     • Janneke schreef:

       oktober 7, 2015 om 10:44 am

       Oei, dat soort boeken vraagt wel wat meer voorkennis dan ik heb 🙂
       Toch bedankt!

       LikeLike
6. Annemieke schreef:

   oktober 6, 2015 om 12:12 pm

   Wát een mooi stuk, Christine. Hartelijk dank.
   Het is een erg moeilijke kwestie, waar verbazingwekkend genoeg inderdaad weinig over geschreven wordt. In principe kunnen wij tegenwoordig, met al onze kennis (ik weet precies wanneer ik vruchtbaar ben) eigenlijk niet meer niet aan geboorteregeling doen. Tenzij we onze kop in het zand steken en tijdens vruchtbare dagen niet bedenken of we wel of niet gemeenschap willen hebben. Onmogelijk lijkt me.
   Het is mijn inziens een kwestie van biddend keuzes maken (en iedere keer weer, diep van binnen, nagaan of de keuzes op grond van gezond nadenken gemaakt zijn – en niet op grond van seculier en egoïstisch nadenken). En inderdaad, het begint altijd met volledige toewijding aan Hem.

   LikeLike

   Beantwoorden
7. Johanna schreef:

   oktober 31, 2015 om 5:57 pm

   Joanna
   Mijn Man en ik zelf hebben je stuk in de krant met bewondering gelezen.
   Wat was er voor ons veel herkenning in. Wat is het een teer onderwerp waar veel verdriet en geluk zo dicht naast elkaar ligt. Als wij de Heere hier ook maar deel van mogen maken.
   Wat kan er een onzichtbare pijn geleden worden in het huwelijk.
   Waar anderen niet of nauwelijks van af weten.
   Je hebt met dit stuk een geweldig onderwerp aan geraakt.

   LikeLike

   Beantwoorden
8. stamvangent schreef:

   november 2, 2015 om 7:07 pm

   Hartelijk bedankt voor deze reactie, Johanna (en echtgenoot). Bijzonder om te horen dat het essay mensen zo geraakt heeft. In elk geval stimuleert het om dit onderwerp nog eens te vervolgen!

   LikeLike

   Beantwoorden