Vakantie! Geen tijd voor stukjes…

Daarom maar een gedicht van Inge Lievaart. Ik ben bang dat ze anders véél te snel vergeten wordt, deze mystiek-protestantse dichteres die liever dominee had willen zijn. Ik heb een mooi bundeltje, ooit uit vriendschap gekregen: ‘Tot al het harde zacht is’. Maar nu is haar verzameld werk opnieuw uitgegeven, gelukkig.

Al wel en nog niet

Verlangen verduren

de rekkende spanning van

niet zien en niet tasten

wat het oor al gehoord heeft

en het hart al verstaan:

het nieuwe gekomen

leven dat heel is

van leegte genezen

het dode te boven

dat al wel en nog niet

hoe lang nog…