Een kop in het ND vandaag: ‘Na 70 jaar weer executie vrouw in Mississipi’.

Michelle Byrom heet ze. Ze zit nu 25 jaar vast. Ze heeft haar man laten ombrengen omdat hij zo gewelddadig was, en daarbij een huurmoordenaar ingeschakeld. Tenminste, zo luidt de officiële versie. De andere is dat haar zoon het heeft gedaan, maar die heeft een getuigenis afgelegd waardoor de grootste schuld toch bij de moeder lijkt te liggen. Met 5 tegen 3 koos het Hooggerechtshof voor de doodstraf, door middel van een dodelijk injectie. Die ze mogelijk vandaag krijgt, als haar advocaten de voltrekking niet meer kunnen voorkomen.

De feiten: Michelle liep op haar 15e weg van huis, vanwege mishandeling en misbruik door haar stiefvader. Ze trok in bij een man van 31. Die dwong haar tot prostitutie. Hij is het slachtoffer van de moord.

Er staat een foto bij. Je staart een poosje naar dat gezicht, waarin alles al gestorven is. En ineens denk je: de preek van zondag. Zó iemand zou het geweest kunnen zijn, die de hals van de fles brak en de peperdure zalf over de Heere Jezus uitgoot. Wie veel vergeven is, heeft veel lief.

Zou iemand deze vrouw vandaag nog Zijn naam noemen?