Author Archives: stamvangent

„Zie mijn vrienden!” zei de antiquair vanachter zijn bureau, een eenzaam eilandje te midden van oprijzende boekenkasten. „Dit is goed gezelschap.” „Ze keren u wel allemaal de rug toe”, zei ik. Die had ik niet van mezelf, maar dat zei … Lees verder →

De nieuwste RD-column: Veracht de dag der kleine dingen niet. Zoiets dacht ik toen, na een bijna Kaïn-en-Abelachtige vormen aannemende rivaliteit, onverwacht verbroedering optrad tussen mijn twee zonen. Niet door een Zwaar Gesprek, niet door dat ene Pedagogisch Inzicht waar … Lees verder →

“Wie zozeer de aanwezigheid van God heeft geproefd, op de diepste bodem, daar waar leven bijna niet mogelijk is, waar de angst als duizend pissebedden de kleinste gaten en spleten zoekt om bij je binnen te kruipen, wie één keer … Lees verder →

  De vrouw met wie ik samenleefde, was van mijn zijde weggerukt, omdat ze als een beletsel gold voor een huwelijk, en op de plek waar mijn hart aan haar had gehangen, was het stukgetrokken en verwond en bleef het … Lees verder →

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Er ligt een achtjarige jongeling op zijn buik, naast een stapel kerkelijke jaarboeken. Hij proeft exotische namen en spelt fascinerende getallen. Het kerkelijk verleden huist in zijn kleren en zijn haar. Hoksbergen, … Lees verder →

Mijn column in het Reformatorisch Dagblad van 21 mei 2016 Hoe meer je inzoomt op een microkosmos hoe universeler je verhaal, aldus een befaamde romanschrijver. Als kind keek ik vaak naar het gezicht van mijn oma. Aan weerszijden van haar … Lees verder →

Soms heb je van die dromen… Freud zou ervan smullen. Ik bleek een preekbeurt te hebben afgesproken. Ergens in de mistige periferie van deze droom was deze beslissing genomen; het waarom ervan bleef onopgehelderd. Ook voor mezelf. Knagende verwarring deed … Lees verder →

De nieuwste column, vandaag verschenen in het Reformatorisch Dagblad: Soms komt mijn man thuis met de opmerking: „Ze zeggen dat je weer een mooi stukje geschreven hebt.” Boze tongen beweren dat zo’n huwelijk niet in orde is. Delen die twee … Lees verder →

De roman ‘Schimmenspel’. Die wilde ik hier ondanks schrijfdrukte toch nog even aanstippen. Een verhaal van formaat, letterlijk en figuurlijk. ‘Oktober 1900 Het was al donker toen ze het lichaam van Crispin Farborough thuisbrachten. Vanaf de veranda van het missiehuis zag … Lees verder →

Hierbij mijn jongste column, zoals verschenen in het Reformatorisch Dagblad van vandaag.   Zoals een bioloog dieren, observeert een schrijver mensen. Gebaren, gezichtsuitdrukkingen, geuren, en terloopse zinnetjes slaat hij op, zijn hoofd is een kabinet vol verhaalingrediënten. Goede vangsten doet … Lees verder →