Midden op de dag zit ik op een terras – alleen. Zonnebril op, drankje binnen handbereik, lome houding. Dat is de buitenkant. Vanbinnen razen gedachten over een vierbaansweg: waarom, waartoe, waarheen, waarvoor

Terrassen kunnen ook pleisterplaatsen voor de ziel zijn. Je wordt er in elk geval praktisch ontzorgd, en bij geroezemoes en glazengetinkel kun je goed nadenken.

Veel vijftigplusechtparen deze dag: dezelfde fietsen, jassen en verveelde blik. Ze lijken elkaar weinig meer te vertellen te hebben. Als de een praat terwijl de ander nadrukkelijk zwijgt, wordt het interessant. Dan valt er iets te raden. Is het een bozig, vermoeid of aangenaam zwijgen?

Mijn terrasbuurman –ik noem hem Arie– praat aan één stuk door. Hij wil met de camper langs de kust van Frankrijk trekken, hij wil de schilder vast vragen voor volgend jaar, hij wil met Jan en Connie een dag fietsen. Hij maakt zich wel druk over die fietsendrager van hen, oud model alweer. Kun je daarover beginnen? … „Ja natuurlijk, als vrienden moet dat kunnen”, stelt hij zelf vast.

Etend en pratend bestelt hij nog een portie bitterballen en zegt tegen de serveerster dat hij steevast trek heeft. Waarschijnlijk omdat hij bruist van de energie, altijd moet hij dóór van zichzelf. „Geniet ervan”, zegt het meisje mechanisch.

Arie mept Jannie –zo noem ik zijn vrouw– lachend op haar knie: „Hé, hoor je dat? Lekker genieten, meissie. Daar zijn we hard mee bezig toch?”

Dan doet Jannie voor het eerst haar mond open. „Misschien heb je gewoon dorst”, zegt ze. Als Arie zowaar stilvalt, kijkt ze mij aan: „Mensen denken vaak dat ze moeten eten terwijl ze eigenlijk water nodig hebben. Wist je dat?”

„Nee, maar ik schrijf het meteen op”, zeg ik. Terwijl Arie haar opnieuw bulderend op de knie mept, zet ik Jannies honger-is-eigenlijk-dorstbril op.

Plotseling zie ik het overal. Gepraat over vakantieplannen? Dorst. Behoefte aan een nieuw interieur? Dorst. De zoektocht naar de meest passende baan, het beste huis, de begeerde partner? Dorst. Alles afgevinkt en nog steeds chronisch onrustig? Dorst.

Maar de put ligt diep. Een geestelijke status, vaste gebedstijden, tot zegen voor anderen en toch die leegte? Dorst, wanhopig makende dorst…

Aan de andere kant is ook een echtpaar komen zitten, met hond. Hij strekt zijn hijgende flanken uit over de tegels. De serveerster brengt een gratis volle drinkbak. Het water klotst onverschillig over de rand. Ik kijk Jannie aan, maar ze ziet het niet.

Dan schrijf ik het maar op. Hoe ik op het heetst van de dag iemand ontmoette, die me zei dat een mens dorst kan hebben zonder het te weten. Hoe ik toen alleen nog maar aan water kon denken. Niet als een hond, maar als een hert.