Een moederdagcolumn, verschenen in RDMagazine op zaterdag 10 mei
Een jonge SGP’er sprak: “De vrouw is van onschatbare waarde – in het gezin. Heel veel maatschappelijke problemen kunnen worden voorkomen als de Bijbelse rolpatronen van man en vrouw worden nageleefd.” (RD 3-5-2025).
Ik heb daar een korte overpeinzing bij.
Die gaat niet over de onschatbare waarde van singles, hoewel iets in deze uitspraak daarom schreeuwt, maar over moeders in hun gezin. Het gekke is dat daar in reformatorische kring zelden bevindelijk op gereflecteerd wordt. Zoals een mens nog geen waar gelovige is als hij tweemaal per zondag in de kerk zit, zo is een moeder nog geen ware moeder als ze zeven dagen per week thuis is. Sterker nog: je kunt thuis zijn zonder er echt te zíjn. En je kunt buitenshuis werken en toch een volop aanwezige moeder zijn.
Nogal wat vrouwen lijden aan de ‘moederwond’: ze hadden een moeder die hen geen nabijheid, emotioneel contact en liefdevolle bevestiging kon geven.
Ik wil geen klap uitdelen aan die moeders. Vaak lopen die rond met een chronisch schuldgevoel, zonder te weten hoe het anders had gemoeten. Soms was moeder wórden al moeilijk omdat de weeën en de bevalling hevige herbelevingen opriepen.
Ze worstelden zich door de borstvoeding heen, probeerden hun kindjes basale zorg en aandacht te geven. Emotioneel bleven ze op slot. Bang voor die donkere kamer daarachter, voor wat en wie er allemaal zou instorten als die openging.
Een vrouw vertelde hoe ze haar tachtigjarige moeder een bloemetje bracht. Die zat stil aan tafel. Oude handen plukten aan het pluchen tafelkleed. Geen trek in een gebakje, geen interesse in bloemen.
Even later kwam het eruit. Over die ene broer van haar, en ja, later ook oom die-en-die. En dat ze al die jaren dacht: niks zeggen, dan wordt het niet groter dan het is. Desondanks was het gegroeid. Het doemde op als een spook, in haar ogen, in het huis waar ze haar zes kinderen opvoedde, zeven dagen per week. De dochter had altijd het gevoel gehad dat ze voor haar moeder moest zorgen.
Op deze Moederdag ging eindelijk het slot eraf. De woorden hingen dik en zwart boven de fleurige bloemen. Maar de dochter zei: hoe verdrietig ook, ik voelde me lichter dan ooit. Want ik had weer een moeder. Ik hàd haar.
Soms betekent moederschap ook dit: bevallen van wat je al heel lang alleen draagt. De verantwoordelijkheid nemen om mensen daarin toe te laten. Voor je gevoel loopt dan misschien alles uit de hand. Maar uiteindelijk zal het je gezin ten goede komen. En de maatschappij. En dat Koninkrijk van Licht, waarin alleen maar onbezorgde kinderen wonen.
Christine Stam-van Gent 
ik had hem gelezen Christine,
ik ben het deels met je eens.
een column die reactie uitlokt. 😉
Toch ben ik erg voor moeder in t gezin.
werken onder schooltijden geen probleem.
Maar thuis als de kinderen thuiskomen.
Zo van waarde en belangrijk.
Ook al zit je te wachten met thee frisdrank lekkers en ze gaan naar hun kamer en dan zit je daar dan. Toch die 1e 10 min van thuiskomst, er is iemand die mij begroet .
Lees overigens graag je column en boeken.
Hartelijke groet Ria ten Brinke
LikeLike
Dank voor je reactie, Ria! Dit is een pleidooi om een spade dieper te gaan dan de uiterlijke omstandigheden, geen manifest om moeders zoveel mogelijk uit hun gezin te halen. Maar dat snapte je vast 😉
LikeLike
Daar sla je hamer op z’n kop. Je kan er nog zoveel zijn, maar ben je er echt met alle emoties die er zijn enz.
Precies Christine, ik begrijp heel goed wat je bedoelt. Ik liep al lang met overlevingsklachten, maar kon er geen grip op krijgen en naar therapie gegaan. Na de geboorte van de jongste nog erger getriggerd.
En de pijn komt er uit, dat is heel moeilijk, maar helend. En zo belangrijk voor mijn jonge gezin en man. Anders worden patronen doorgezet.
Het is een lange weg met vallen en opstaan, maar ik ervaar zegen zowel bij de professionele hulp als God.
LikeLike
wat prachtig omschreven! En zo waar!
Door de de zorg voor kinderen te combineren met een baan kan het zijn dat je een meer aanwezige moeder bent doordat je in balans bent.
LikeLike
Bedankt voor je mooie column. Ik vind dit toch wel te kortzichtig dat kleine citaat. En niet empatisch. Het klinkt alsof de waarde van een vrouw als moeder alleen zit in haar rol in het gezin. Maar als ik de Bijbel lees, zie ik dat Jezus vrouwen een plek geeft als discipel, niet alleen als moeder of echtgenote. Hij roept hen om Hem te volgen, net als mannen.
Volgens mij gaat het er niet om dat je vast blijft houden aan “Bijbelse rolpatronen”, maar dat je Jezus volgt en leeft in afhankelijkheid van Hem. Hij roept ieder van Zijn kinderen om mee te bouwen aan Zijn gemeente. Ja, en voor de één is dat door thuis te zijn bij de kinderen als ze klein zijn, en voor de ander een paar dagdelen te werken en kinderen liefdevol te delen met oma, tante.
Toen mijn moeder opgenomen was, had ik iemand in de kerk, een vrouw die groene ranja schonk en gezelligheid gaf terwijl mijn vader zijn werk af maakte op school. Dat was ook goed. Nee, ik miste mijn moeder niet. Soms kan een moeder aanwezig-afwezig zijn. Maar ook afwezig-aanwezig.
https://bijbelsevrouw.blogspot.com/
LikeLike
Dank, Aritha. Interessant blog heb je!
LikeLike