Iemand met verstand van schrijven zei me dat vrome hoofdpersonen saai zijn. Heilige boontjes inspireren niet. Kies liever iemand die de grenzen opzoekt, misstappen begaat. Maar stel dat dit de beginzinnen van een roman zouden zijn: „Vandaag bad ik een vreemd gebed. Ik sloot een verbond met mijn Vader dat Hij uit twee dingen zou kiezen: of Hij verheerlijkt Zichzelf in mijn leven op het hoogst, of Hij neemt mij weg. Hij hoorde mij –zo geloof ik– zodat ik nu niets anders meer verwacht dan een leven als offer, of dat ik snel in de hemel zal zijn.”

Dit is geen fictie, maar een citaat uit het dagboek van Jim Elliot, uit 1947. Jim hoort bij Elisabeth Elliot (1926-2015), de Amerikaanse zendelinge die me als tiener al fascineerde. Dus toen onlangs ”Devotedly” verscheen, een boek met dagboek- en brieffragmenten uit de jonge jaren van dit koppel, was ik er snel bij.

Jim en Elisabeth studeren nog als ze hun zielsverwantschap ontdekken. Ze begrijpen elkaar in heel veel dingen, maar allermeest in het brandend verlangen om te werken in Gods Koninkrijk. Prachtig, redeneren wij. Snel trouwen en dan samen de zending in. Maar zo denken Jim en Elisabeth niet. Zijn ze niet geroepen om single te blijven? Rond deze vraag ontspint zich een drama van jaren corresponderen, elkaar sporadisch ontmoeten en (steeds pijnlijker) weer afscheid nemen.

Let wel, gevoelens op de offertafel leggen is bij dit tweetal geen werkheiligheid. Het komt juist voort uit een nederig besef dat een heilig leven geen kwestie van doen is, maar van hangen aan de hals van God. Niets doen zonder aandachtig te luisteren naar Zijn hart. Niemand toestaan daar tussen te komen: familie niet, de geliefde niet, eigen verlangens niet. Bidden en Bijbellezen is een heilig avontuur: Wat spreekt God vandaag? Waarom zwijgt Hij? Welke weg wijst Hij mij?

Het is alsof je een andere wereld binnenstapt, een voorbije trage wereld van lange intieme brieven vol reflectie, van lang moeten wachten op antwoord. Tegelijkertijd bruist het, springen er vonken over, je hart leeft op! De Bijbelse doorkneedheid, de diepgang, de wijze volzinnen van deze ook weer humoristische twintigers – het maakt heimwee en verlangen wakker. Niet zij zijn saai, maar wij met ons oppervlakkig ge-app, ons afgevlakte, comfortabele geloof dat zo vaak van snelle conclusies leeft.

God gaf hun twee huwelijksjaren, toen nam Hij Jim weg. Elisabeth verheerlijkte Hem in een lang en heilig leven. Het is een bekend verhaal. En toch, die olijke Jim die ineens in de hemel was, en die bescheiden, haast verlegen Elisabeth – elke keer dat ik iets van hen lees, zit ik weer op het puntje van mijn stoel.