Deze column had vandaag in het Reformatorisch Dagblad moeten staan, maar werd niet geplaatst omdat ‘Nashville’ voorlopig een thema met een slot erop blijkt te zijn. 

Alle columnisten schreven over Nashville, dus ik maar niet. Als iedereen op de hoofdweg rijdt, ga ik liefst links of rechts. Maar laat ik nu juist in de zijstraatjes van Nashville dingen tegenkomen die niet onopgemerkt mogen blijven. Zoals het meest waardevolle dat mensen te zeggen hebben meestal niet in hun bewuste uitspraken zit maar in hun terzijdes, in ogenschijnlijk achteloze postscriptums, zo moet je de winst van Nashville niet zoeken in kerndiscussies of betogen, maar in de bijverschijnselen. In Nashvilles drassige berm bleken bloemen te groeien. Hierbij een troostboeketje, voor lezers met as op hun hoofd.

De NRC plaatste een zeer respectvol opgetekend portret van Gerrit. Homo, reformatorisch christen, uit de kast. Gerrit (30) vertelt dat hij celibatair leeft, omdat een relatie met een man zijn relatie met God zou beschadigen. ‘Ik zou het buiten het gebed laten.’ Hij houdt van kinderen, vindt bruiloften soms pijnlijk, maar zegt ook: ‘Ik hoef niet alles te hebben wat mijn hart begeert. (…) Hij geeft me kracht het kruis te dragen, en daarom zie ik dit leven als iets om dankbaar voor te zijn.’

Even later was daar moeder Kamphuis, in Trouw. Niet met haar gezicht in beeld, wel met haar volle moederhart voor een zoon (John Lapré) die wel voor een homo-relatie koos. Een verhaal over liefhebben en welkom heten tot het einde, al blijf je het fundamenteel oneens met iemands keuze. Een zeldzaam voorbeeld bovendien van eerlijke, kwetsbare communicatie tussen ouder en kind, waardoor juist liefde de boventoon kan blijven voeren.

Tenslotte verscheen onlangs (wat een timing) ‘Hoopvol leven’ van de Amerikaan Wesley Hill waarin hij zijn zoektocht naar celibatair leven als homo in alle facetten beschrijft. Een boek dat elke christen verplicht zou moeten lezen.

Drie bloemen, drie verhalen. Het waren verhalen die me overhaalden om ruim een jaar geleden bestuurslid van Hart van Homo’s te worden. (Een stichting die geen overheidssubsidie meer krijgt, maar – en dat is dan het lintje om het boeket – de afgelopen weken opvallend veel support ontving in allerlei vorm) Niet alleen de schrijnende verhalen raakten me, maar ook de hoopvolle – van “Gerrits”. Verhalen die een aparte aantrekkingskracht uitoefenden, omdat ze een boodschap hebben die steeds zeldzamer wordt. Dat kruisdragen achter Jezus aan rijker maakt. Dat een beperking een geheim kan inhouden. ‘Ik ga er niet minder maar meer ten volle van leven’ zegt Hill.

Dat Hill-perspectief gun ik niet alleen worstelende homo-jongeren, maar mezelf en iedereen. Daarom mag het in een definitief Nashville-document niet ontbreken.

PS Ik wil best helpen met herformuleren. Kunnen ze in elk geval niet meer roepen dat de NV typisch een product is van enkel mannen-in-zwarte-pakken. Maar dat natuurlijk geheel terzijde.

https://www.nrc.nl/nieuws/2019/01/09/een-relatie-met-een-andere-man-zou-mijn-relatie-met-god-beschadigen-a3274460

https://www.trouw.nl/religie-en-filosofie/bij-anneke-kamphuis-zijn-haar-zoon-en-zijn-man-welkom-en-dat-waardeert-niet-iedereen-in-elspeet-~a286e4e1/

http://www.uitgeverijvanwijnen.nl/wesley-hill-9789051945638.html

Hart van homo´s