Weer thuis, na mijn kloosterervaring in Egmond. Natuurlijk had ik moeten weten dat kloosterkamers geen wifi hebben (ik mocht nog net mijn mobiel houden) en dus geen tussentijds blogje moeten beloven. Helemaal verstild en onthaast stapte ik na vier dagen mijn Kamper voordeur binnen, en stortte mij weer in de dienstbaarheid die ik gelukkig ook bij de monniken heb kunnen afkijken. En nog elke dag tracht ik mijzelf de Benedictijnse gedachte voor te houden dat een vloer boenen even belangrijk en waardevol is als een artikel voor de krant schrijven. Beide hebben te maken met schoonheid en orde. En beide moeten hier gebeuren. Want vrijdag hopen we alweer in de trein te stappen naar Walcheren. Dat betekent: vloeren boenen en koffers pakken. Ondertussen zoemt als een opdringerige mug dat artikel rond in mijn hoofd, over Egmond. Dus dat blogje komt er niet meer. U leest het allemaal maar in de krant, op de laatste julidag DV. Een paar plaatjes nog van de laatste ochtend in Egmond, bij een ruige zee, overgoten met Hollands licht. Links onderin de hoek is nog net mijn ‘zelfportret met zeewier’ te zien. Zeg nou zelf…

Voor ik me weer in mijn habijt van stilte hul, nog een paar boekentips voor wie ook in kloosterlijke sferen wil geraken. In mijn koffer zat ‘Dood van een non’. Nooit erg om daar weer opnieuw in te beginnen, een boek als dit kan dat hebben. Telkens als ik door de Egmondse kloostergang liep, moest ik aan ‘Verboden liefde’ van Dirk Vandyke denken, het dagboek van pater Hilarius die liefde opvat voor zuster Mechthild. Niet bijzonder goed geschreven, wel kwetsbaar en raak gethematiseerd.

En in de ruim gesorteerde kloosterboekhandel vond ik de boekjes van Wil Derkse (o.a. ‘Een levensregel voor beginners’) die de Benedictijnse spiritualiteit ook op het dagelijks leven búiten het klooster probeert toe te passen. Tenslotte: naar Zeeland wil ik graag ‘Rose’ meenemen, van Rosita Steenbeek. www.rositasteenbeek.com/boek/rose. Maar ik wacht me ervoor daar nu al een blogje over te beloven.

Niet alleen Kampen is thuiskomen, ook Walcheren. Voor zover je in een land ook maar ergens thuis kunt zijn zolang de Koning niet is teruggekomen. Maar zoals Bonhoeffer zei: een onvervuld verlangen hoeft geen vervuld leven in de weg te staan. Of C.S. Lewis: “The sweetest thing in all my life has been the longing — to reach the Mountain, to find the place where all the beauty came from…”

Ons houvast heet landschap. Wij planten
de dagen vol bomen en dromen van dijken
en duinen die als we er stranden nog lijken
op wat we bewaren. Wij sparen gedachten

en spannen steeds samen. Het noemen
van namen als vogel of wind overbodig
voor wie zal beamen dat alles wat nodig
is staat waar het hoort. Zoemen van

camera’s blijft achterwege. Wij zeven
de kleuren, belichten de tijd die te ver
voor geluid als een stralende ster
op ons afkomt. Het aldus verkregen

gebied dat we opslaan is houvast en
huis. Steeds weer komen wij thuis.

JOHANNA KRUIT

(Een Zeeuwse dichteres, geboren in 1940 in Zoutelande)