Zelfs binnen bloeit de magnolia. De maand is om. Het is alles gedaan: van het ene huis naar het andere. Het poëtische daarvan heb ik al in mijn laatste column neergelegd. Wat er verder tussenligt – in ieder geval een hele berg oud papier en ander huisvuil – dat is het oude dat voorbijgegaan is. Tijd voor het nieuwe, en een nieuw blog.

Misschien komt het doordat drie van de vier kinderen Stam in het voorjaar geboren zijn, maar ik vind een verhuizing belachelijk veel op een bevalling lijken. Je moet door iets heen dat je niet kunt overzien. Iets dat op zichzelf niet zo fijn is. Dan volgt er een ‘geboorte’: het grote is geschied. Vreugde. Maar ook: vermoeidheid, slapeloosheid, ontregeling. Pogingen om je ritme en alle leden van het gezin weer bij elkaar te rapen. En, op de gekste momenten, ‘kraambezoek’.

Ondertussen wordt het buiten stiekem voorjaar. Daar heb je lang geen oog voor (over). Maar ‘ baby’ of niet, ten langen leste gun je jezelf weer even een zonhalfuurtje, en ineens: zie! Het is er weer: de geuren, een waaier van heldere kleuren, het intense groen.

Dat het dan ook nog eens Pasen is, legt zo’n beleving wel onder een vergrootglas. We aten zondag buiten, in de grote zonovergoten universiteitstuin achter ons huis, die we zomaar lenen mogen. Waar alles met wilde bewegingen aan het uitlopen is, en twee citroenvlinders om onze hoofden fladderden.

Ik denk dat het hier begon, het denken aan de paasgedichten van Ida Gerhardt. Dit is de dag waarop de arbeid rust. De handpalm is geopend naar het licht.

Gisteren gunden we ons zelfs een fietstochtje, over Kampereiland. Dat is wel geen Zalk, zoals in Ida’s gedicht, maar je hebt er dezelfde IJsselse Voermanluchten. En een zondags getooid kindje dat je stralend aankijkt.

’s Avonds zocht ik haar andere Paasgedicht op, met het bijbehorende schilderij van Rembrandt.

CHRISTUS ALS HOVENIER

Zij dacht dat het de hovenier was. Joh. 20:15

Eén Rembrandt kende als kind ik goed:
de Christus met de grote hoed
wandelend in de ochtendstond.
En, naar erbij geschreven stond:
Hij was de hovenier.

En nòg laat ik mijn tranen gaan
als in de gaarde ik Hem zie staan,
en – wat terzijde – in stille schrik
die éne, zij die dacht als ik:
Het was de hovenier.

O kinderdroom van groen en goud —
géén die ontnam wat ik behoud.
De laatste hoven naderen schier
en ijler wordt de ochtend hier.

Hij is de hovenier.

Ik dacht erover na wat het precies geweest moet zijn, die kinderdroom die niemand haar kon ontnemen. Dit moet het geweest zijn: het horen noemen van haar naam, door Hem. Het zich kunnen identificeren met die éne, zij die dacht als ik. Het gedicht is een geloofservaring. Als Hij nog steeds de Hovenier is, is Gerhardt zoveel jaren later nog steeds Maria Magdalena. Met alle gevoelens en verlangens die daarbij horen.

Zeven maal om de aarde gaan,

als het zou moeten op handen en voeten;
zevenmaal om die éne te groeten
die daar lachend te wachten zou staan.
Zeven maal om de aarde gaan.

Zeven maal over de zeeën te gaan,
schraal in de kleren, wat zou het mij deren,
kon uit de dood ik die éne doen keren.
Zeven maal over de zeeën te gaan –
zeven maal, om met zijn tweeën te staan.

Zie hoe Fra Angelico hier de schop van de ‘Hovenier’ kunstig verstopt heeft achter Zijn halo…