Een tijdlang geen bericht kan twee dingen betekenen: er gebeurt niets, of er gebeurt te veel. Ik lees niets, of ik lees te veel. Of: er is een tijd om te delen en een tijd om, zoals Maria, in je hart te bewaren.

Laat ik eerst iets warms delen: Ik geef om jou. Een uitgebreide tentoonstelling over naastenliefde in het Catharijneconvent, die ik op de valreep nog bezocht heb, natuurlijk met een vriendin waar ik veel om geef. Wij  luisterden naar een ontroerend kerstverhaal van Godfried Bomans, bewonderden het rood van de mantel (der liefde) van de barmhartige Samaritaan, en spraken over Mattheüs 25 waar geen ontkomen aan was – je zou deze tentoonstelling een preek voor de leek hierover kunnen noemen. Aanbevolen, nu het nog kan.

Verder namen wij de grote beslissing – hoewel iemand waarschuwde dat je nooit grote knopen moet doorhakken als het jaar al zo oud is, en mensen al zo moe – om weer een straathoek om te gaan slaan in de oude binnenstad, komend voorjaar bij leven en welzijn. Wie eenmaal van de oude stad houdt, verlaat haar niet zonder blijvend hartzeer.

Het mooiste huis van Kampen viel ons toe; we dreigen er nog steeds verlegen onder te worden.

Ooit woonde hier, aan de Broederweg, de jood Ruben van Boele, magazijnbediende en verkoper van levensmiddelen. In 1942 werd hij vermoord in Auschwitz, nog maar 45 jaar oud. Ter herinnering aan hem ligt voor het huis, verzonken in de stoep, een kleine koperen ‘Stolperstein’. En wat was – tijdens een overleg met de huidige bewoners  – het eerste dat ‘overgedragen’ werd? Het verzoek om toch vooral die steen te blijven onderhouden, met koperpoets. Dat vind ik nu mooi om op te schrijven, en te bewaren.

Ik schreef nog een artikel over de kunstenaar Kees Verwey (zie onder Artikelen) en de column die hieronder te lezen is:

Zo groot, zo schoon

Het is niet alleen dat krullen af en toe gesnoeid moeten worden, willen ze goed krul blijven. Het is ook dat er gedempte gesprekken gevoerd worden die je toch, terwijl je soezerig onder een alles bedekkende mantel zit, goed kunt volgen. Net als in de trein kun je bij de kapper soms iets wijzer worden. Een wijs hart is een luisterend hart, had Salomo al begrepen.

Echte Gesprekken worden gevoerd door de kapper zelf, die dan ook alleen Echte Klanten doet. Dames die alleen hém willen, omdat hij een vale coupe kan kleuren en opmaken als geen ander. En omdat je zo fijn met hem kunt praten. Er komt een dikke grijze kabel dwars door zijn plafond. Voor de kerstverlichting, licht de kapper toe. Het kost hem wat, maar de klanten willen dit. Nee, die kabel niet. Lichtjes. Sféér.

Ik word altijd geknipt door het meisje. Samen luisteren wij naar de kapper, die het heeft over zijn pas overleden moeder. Met Kerst gaat de familie maar buiten de deur eten, dan missen ze mama wat minder. Daarna gaat het over iemand die eerst vaak en daarna nooit meer bij mama kwam, maar op de begrafenis was ze er wel, en op het laatst legde ze nog een brief in de kist ook. Die heeft de kapper er uit gevist, dat hoefde van hem niet. ‘Wie leest die nou?’

Maar de ware reden van zijn verontwaardiging moet nog komen. Zelf heeft de kapper dagelijks aan mama’s bed gezeten, toen ze in coma lag. Hij heeft haar nog zijn eigen levensloop voorgelezen. In plaats van ‘Wie hoort dat nou?’ zegt de Klant: ‘Ach Henk, wat mooi.’ Henk zucht, en daarna is het een moment stil. En zeer donker, ondanks de kabel. Maar mama is niet weg, zegt hij dan, ze is misschien wel in alles om ons heen. Hij kijkt naar de haardroger in zijn hand.

Dan is er brekend nieuws op de radio: de kindermoord in Pakistan. Dit is te groot en te donker, dit redden we niet alleen, hier moet Iemand bij komen. De kapper zegt iets dat hij niet van mama heeft geleerd en dat hij vast anders bedoelt, maar dat klinkt als ‘Kyrie eleison’.

En ineens, in het diepste duister van je eigen niet-weten-te-reageren-zoals-het-behoort, zie je dat juist hier, nu, verkondigd wordt: het adventsgeheimenis dat God aan het werk is, waar niemand Hem meer ziet of verwacht.

Maar dan is het misschien voor de tweede keer nabij. Misschien is ergens weer een vrouw zwanger geworden bij wie het eigenlijk niet meer kon, groeit er opnieuw een jongen op in de geest en kracht van Elia, gaan eindelijk de wolken scheuren. Maak u op.