Dat het waarempel wel herfst lijkt. En dat dat nu net moet samenvallen met het begin van het nieuwe schooljaar. Zulke dingen zeggen de moeders bij school tegen elkaar, met het bruin van zon nog op hun verregende gezichten.

Ik zit er eerlijkgezegd niet mee. Een van de dingen waar ik elk jaar met verlangen naar uitzie: de dagen waarop de zomer langzaam overgaat in de herfst. De tijd van nieuwe appels en frisser wordende nachten. Van dag tot dag de bomenrij – ons uitzicht – te zien verkleuren. Ik zal wel een herfsttype zijn, dat ik daar zo van geniet. Melancholie, die een nest zoekt. Herfst, heimweetijd. ‘Een schoon heimwee kan op zichzelf al een gift en een genade zijn,’ schreef C. Rijnsdorp al in zijn Literair Dagboek. En dankzij de scholen vind ik weer wat tijd om te lezen, of om stukjes te schrijven over wat anders al te haast verloren zal gaan. Ooit zullen het misschien heimweestukjes zijn, als het voorjaar van de jeugd in herfst is overgaan.

Als het daarover gaat: ons Mertje is zo gegroeid. Niet zozeer zijn lijf, alswel zijn hersentjes. Welke peuter zegt er nu ‘kankjewel mama’ tegen zijn moeder als ze zijn luier verschoond heeft? Nee, geen vrucht van eigen opvoeding maar van de wil om nieuw geleerde zinnetjes ook op passende momenten uit te spreken. Zo kan hij zichzelf bezwerend ‘Mama gaat toffiezetten’ toespreken, als hij midden in de nacht wakker wordt en denkt aan wat ik weleens tegen hem zeg als we ’s avonds welterusten wensen

.

Gijs is dan eindelijk naar groep 3 gegaan, en leert tot zijn vreugde echte schrijfletters. Ook zijn hersentjes werken hard: ‘Mam, juf S is nog maar 56 jaar en ze groeit al niet meer!’ (nou ja zeg) 

Op de fiets naar huis worden we gegroet door een passerende dame. ‘Mam, wie is dat?’ ‘Ik weet het niet.’ Even later blikken er twee glimmende ogen naar me op: ‘Stel nou dat ze Haring van de Bosse heet’. (walcherse invloeden). Misschien kan hij later ook romanschrijver worden, behalve machinist en dominee. Dat laatste, daar is hij nog niet helemaal uit, want ‘daarvoor moet je tot de Heere roepen.’ (=een roeping hebben)

Als ik al mijn bruine klemmetjes weer eens kwijt ben, doe ik maar een roze knipje van mijn dochter in mijn haar. ‘Je bent toch geen meisje meer,’ klinkt het vermanend uit Gijs’ mond, die eerder zei: ‘Ik word altijd zo blij als ik ’s ochtends uw knipje weer zie.’ Op mijn vraag wanneer je dan eigenlijk precies geen meisje meer bent, klinkt het overtuigd: ‘Als je 28 bent.’ Helaas, mama. Dan was ik nog een meisje toen ik jou kreeg, Gijs.

En mijn haar is ook al (te) kort geknipt. Dat heb je als je zit te dommelen bij de kapper. Grondig gesnoeid terwijl het bijna herfst is, kan dat wel? Ik voel me een beetje unheimisch als ik over straat moet.

Dus maak ik – herfstschoonmaakwoede – de slaapkamer schoon en stuit dan op een kinderfoto van bijna dertig jaar geleden. Toen ik nog een meisje was. Met net zulk kort haar als nu. Wat een schoon heimwee.

ps

De oudste twee groeien ook..! (maar zijn wat introverter van aard aan het worden) Lien heeft voor het eerst een eigen cello, die tot haar ontzag geen 100 maar wel **** euro kostte. En Claas zingt nu ook al in ’t frans. ‘Cantique de Jean Racine’ van Fauré:

Verbe égal au Très-Haut, Notre unique espérance,
Woord dat Vlees is geworden, de gelijke van de Allerhoogste,
Jour éternel de la terre et des cieux, de la paisible nuit,
Onze enige hoop, eeuwig Licht op aarde en in de hemelen,
Nous rompons le silence, Divin Sauveur, jette sur nous les yeux,
Wij verbreken de stilte, Heiland, zie ons aan