‘Zeg, jij hebt het alleen over de positieve dingen van de vakantie hè’, zegt de vriendin met wie we op vakantie zijn en die zojuist mijn laatste blog in haar mailbox vond. Ze plukt nadrukkelijk wat aardappelschillen van haar jurk die ik naar haar toe heb laten waaien (kun je nagaan hoe hard het hier waait): ‘Kijk, dit verzwijg je bijvoorbeeld.’

Ik moet haar bekennen dat ik al schrijvende vaker een filter lijk te plaatsen, zodat vooral het mooie overblijft. Waarop zij zich afvraagt wat voor verdringingsprocesje hier nu weer speelt (bezint eer ge met een orthopedagoge op vakantie gaat). Ik zeg: ‘Ik zou het niet weten’, maar denk aan wat Gijs pas zei, toen iets hem te ingewikkeld werd: ‘Ik vind het eigenlijk niet zo leuk op deze wereld.’

Mensen die mij niet kennen, denken vast dat ik een voorbeeldig gezin heb, een altijd optimistische gelovige vrouw en moeder ben en nu een storeloze vakantie beleef, suggereert de wijze vriendin. Zij weet wel beter: dat er ook slechte nachten zijn van vaak uit bed, dat je honderd keer uit je boek wordt gehaald omdat er ruzies (niet) op te lossen zijn, dat je humeur van dat alles niet beter wordt, en dat je behalve vertederd ook enigzins angstig naar je in de regen dansende kindertjes staat te kijken, want wie moet er straks die voeten weer boenen en die was weer draaien?

Vereenzelvig vanaf nu de stukjes dus niet meer met de schrijver! Die regelmatig totaal niet geschikt denkt te zijn voor het moederschap, die vaak te moe van hoofd is om positief, en te bedroefd van hart om erg gelovig te zijn. Maar die precies daarom opschrijft wat er evenwel mooi en goed (en waar) is. En met haar eigen woorden probeert zichzelf de geloofsbril op te zetten, in de hoop op het zuivere zicht op de wereld achter de dingen.

Weer een mooie dag vandaag. Walcheren is lieflijk. Echt waar.