Gijs gaat naar bed.

“Mam, wat wil je morgen graag voor je verjaardag: een televisie of iets met heel veel kusjes?”

“Iets met heel veel kusjes.”

“O gelukkig maar, anders had ik nog twee hele grote dozen nodig.”

Ik lees hem nog een hoofdstuk voor.

“Nu nog een zelf verzonnen verhaaltje.”

Er was eens een jongetje met een bruine krullenbol en wangen als appels. Hij heette Gijs. Op een dag kroop Gijs bij zijn moeder op schoot en zei: mama, vraag eens aan mij: ‘Vind je mij lief?’

Gijs, vind je mij lief? vroeg mama.

Nee, zei Gijs

Waarom niet?

Omdat je zo vaak boos op me bent.

Dat moet, als je stout bent.

Nee hoor. Want als jij niet meer boos doet, ben ik niet meer stout.

Even later. Gijs, vind je mij lief?

Nee. Dat zei ik toch al?

(MAM, je moet een verhaaltje VERZINNEN!

Even wachten, ik ben nog niet klaar.)

Toen moest mama heel erg huilen, en kroop boven in haar bed.

Gijs vond het heel naar.

Hij maakte heel het huis schoon, kocht een bos bloemen en zette die in een vaas op tafel. Daarna maakte hij een grote kersentaart met heel veel slagroom.

Mam, riep hij onderaan de trap. Maar hij hoorde niks. Hij sloop naar boven en zag een dikke bult onder de dekens. Hij duwde er zachtjes tegen. Gijs, zei de bult met een beverig stemmetje, vind je mij lief? 

Kom maar eens beneden kijken! riep Gijs, en gooide de dekens opzij.

Toen ze zag hoe netjes en mooi alles was, sneed mama de taart in tweeën. De ene helft at ze zelf op, de andere helft kreeg Gijs.

“Mam, jij bedenkt altijd verhaaltjes die half van de wereld zijn hè?”

“Misschien wel ja.”

“Zullen we dan morgen samen een kersentaart opeten?”