Ik peins al een poosje over een passend oudejaarsbericht, maar er wil niets zinnigs boven komen. Misschien raken tegen het einde van het jaar je woorden gewoon op.
Zodat psalm 90 tegen twaalven weer als nieuw klinkt.

Heere, U bent ons een toevlucht geweest

van generatie op generatie.

Afgelopen zomer waren mijn zus en ik in Westkapelle, waar oude wortels liggen. Het veelvuldig voorkomen van de naam Cijsouw in de archieven bewijst dat. De opa van mijn oma van de Woestijne-Cijsouw woonde daar in de boerderij achter de vuurtoren. In het museum maakten we deze intergenerationele foto’s. O natuurlijk, niet lachen op foto’s. Ik heb nog geprobeerd die oude milde deftigheid in mijn blik te leggen waar ds J.T. Doornenbal zo mee kon dwepen, maar ik geloof niet dat het erg gelukt is.
En dan die zee, waarbij je altijd weer denkt: “Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?”
Zo kwam er toch nog een bericht, met geleende woorden en plaatjes.

Ik trek mij terug en wacht.
Dit is de tijd die niet verloren gaat:
Iedre minuut zet zich in toekomst om.
Ik ben een oceaan van wachten,
waterdun omhuld door ’t ogenblik.
Zuigende eb van het gemoed,
dat de minuten trekt en dat de vloed
diep in zijn duisternis bereidt.
Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?

M.Vasalis