Meer beweging? Ga naar een afgelegen oord en laat de auto thuis. Reis per trein, en zorg dat het dichtstbijzijnde station op meer dan een halfuur lopen van de accommodatie ligt. Minder op je telefoon? Idem. Kies daarbij voor een terras met uitzicht dat elk scherm doet verbleken.

Zelfs de treinfans in het gezin schudden aan het begin hun hoofd: kon het niet een tandje minder? Een stukje lopen vanaf een station, vanzelf, maar elke keer drie kwartier? De vraag wat wij deze vakantie deden valt in elk geval heel simpel te beantwoorden: lopen, lopen en nog eens lopen. Met als enige focus het omzeilen van schapenpoep, want in de Yorkshire Dales is het schaap koning.

Persoonlijk vond ik het heerlijk. Al dat lopen, maar ook dat je alleen maar schapen tegenkomt. Deze vakantie geen „Refo-alert mam!” gehoord. Dat was in Zeeland, waar we jaren naartoe gingen, wel anders.

Het is natuurlijk niet aardig om dat hier op te schrijven. Alsof refo’s nare mensen zijn om tegen te komen (en alsof ik er zelf geen ben). Ik koester mooie ontmoetingen met mensen die me ondanks mijn zonnebril herkennen en over mijn ‘stukjes’ beginnen – al weet ik nooit goed wat terug te zeggen. Maar elke introvert zal begrijpen dat je soms gewoon niemand wilt tegenkomen, zelfs de leukste niet.

Noord-Engeland is wat dat betreft ideaal. Op het terras gezeten laat ik ogen en gedachten gaan over het groen, de eindeloze slingermuurtjes van gestapelde stenen waartussen vogeltjes schuilen. God kun je niet alleen uit de natuur leren kennen, maar een landschap als dit maakt geloven in Zijn bestaan toch minder moeilijk. Alsof woord en beeld meer een eenheid vormen.

Dan kom ik op de paadjes van mijn gedachten toch weer mensen tegen, die ik samen met werk en computer achtergelaten dacht te hebben in dat drukke Nederland. Mensen die niemand weten om mee op vakantie te gaan, die dolgraag eens iemand tegen zouden komen (géén schaap), die worstelen met het grijze kleed dat over elke nieuwe dag wordt gegooid. Een stem zegt: Denk je dat het voor hén iets uitmaakt hoe mooi de natuur is, dat ze daarvan opknappen? Ze zien het niet eens. Stap uit je sprookje. Laat liever iets van je horen.

En ik ga naar binnen, pak die ellendige telefoon en stuur haar die als een berg tegen de lege weken opzag: „Hoe gaat het?” Ze reageert meteen. „Zit buiten. Prachtige luchten hier.” Drie foto’s. En dan: „Al zoveel wolken gezien waarop Jezus kan terugkomen.”

Weer terug naar buiten. In de avondzon loopt een stemmeloos schaap dat onvermoeibaar mensen volgt en achternaloopt, totdat ze zich omdraaien.