“Wie zozeer de aanwezigheid van God heeft geproefd, op de diepste bodem, daar waar leven bijna niet mogelijk is, waar de angst als duizend pissebedden de kleinste gaten en spleten zoekt om bij je binnen te kruipen, wie één keer in de vuurkring die God om ons heen kan trekken heeft geleefd, daar waar geen andere macht toegang heeft, die heeft geen woorden meer voor God. Voor zo iemand is God werkelijker dan een steen. Die kan op den duur niet meer discussiëren over het bestaan van God, want dat is gewoon absurd.”
Mijn column in het Reformatorisch Dagblad van afgelopen zaterdag:
Waar water stroomt, verschijnen dijken. Waar bejubeld wordt, is de kritiek niet ver. Altijd weer dat ritme: woord en weerwoord, stuw en dam. Gezangen? Houd het toch bij de psalmen! De mooiste roman sinds jaren? Stilistisch een prul! Er is niets nieuws onder de zon, en niets verontrustends aan de einder. Zolang er tussen stuw en dam maar geen ijskoud meer ontstaat, waarin alles wat lieflijk en welluidend was stilletjes verdrinkt.
Laat dat met ”Mintijteer” niet gebeuren, in elk geval. Hoewel lieflijk en welluidend niet het eerste is waar je bij deze roman aan denkt. ”Mintijteer” is het rauwe verslag van diepe rouw, geschreven door een nog jonge Duitse auteur die zich als puber „heel zachtjes” van God losmaakte, weer begon met bidden toen haar vader kanker kreeg en na diens overlijden opnieuw door een dal ging toen ook haar broer ongeneeslijk ziek bleek te zijn. Maar voor wie het uiteindelijk glashelder werd: God bestaat.
Na recensies vol ontzag en de enthousiaste ervaringen van lezers kwam –je kon erop wachten– de dam. De tegenstem. „Mierzoete titel.” „Schreeuwend taalregister.” „Laat te weinig ruimte aan de lezer.” Dat laatste snap ik wel, want ook ik heb het boek ergens halverwege weg willen leggen. Zo veel emotionele erupties, de ene braakgolf na de andere. Over God, de mensen, de kerk. Magnis bedient zich graag van ferme taal, waar ik eerlijk is eerlijk ook nogal eens om gegrinnikt heb.
Maar heeft een boek geen ziel? En moet je naar die ziel niet meer luisteren dan naar de zinnen op zich? Zoals je een mens in een diepe crisis laat uitpraten, al vindt hij de goede en welgevoeglijke woorden niet. Zeg je dan: „Iets subtieler graag”? Je wacht en weet: dit proces is nodig. Bij Magnis heet het zelfs ”Eine Bekehrung”. Het Bijbelboek Job had kunnen eindigen bij het prachtige vers: „De Heere heeft gegeven, en de Heere heeft genomen, de Naam des Heeren zij geloofd!” Waarom nog die eindeloze klachten, waar zijn vrienden van walgen? Fijn om te horen (lezen) is het niet. Elke uiting van twijfel jegens God, hoe menselijk ook, is en blijft zonde.
Maar bij Job én bij Esther Maria Magnis druipt het oog… tot God. Een oog waar het vuil uit moet om Hem te kunnen zien in Zijn schoonheid en onbegrijpelijke grootheid.
Zo kunnen er in deze moderne roman een paar onvergetelijke Godservaringen staan. Heel mooi subtiel beschreven. Heel voelbaar is de eenzaamheid die het gevolg ervan is, want je kunt uiteindelijk niemand uitleggen hoe gelukkig, en hoe zeker… „En ook mij bemint Hij teer.”
De „mierzoete” titel van dit boek is ontleend aan een gezang. De ziel ervan zingt Datheen: „Al de grote waterstromen zijn Heer’, over mij gegaan/ en mij over ’t hoofd gekomen; maar Gij hebt mij bijgestaan.”
Christine Stam-van Gent 
Ha,
Mooi dat idd geen ijskoud meertje laat ontstaan! Ik heb me ook nogal geërgerd aan de tegengas die gegeven leek te moeten worden⦠En wat me weer opviel: als een âgezaghebbendâ recensent zich niet zo positief uitlaat, durven anderen daarna ook niet meer. Elkaar napraten, zelfde kritiek geven. Bang om niet meer voor vol te worden aangezien?!
Vooral dat woord mierzoet ben ik vaker tegengekomen.
Met collegaâs hebben we binnenkort een bespreking in onze leeskring. Ben benieuwd hoe daar het sentiment is!
Dank weer voor je rake column!
Met vriendelijke groet,
C. de Leeuw – Zweistra Docent / Coach meerbegaafdheid BBHV
Postbus 425, 4200 AK Gorinchem Bezoekadres: Hoefslag 11, Gorinchem tel. (0183) 61 03 61 http://www.gomarus.nl
_____
DISCLAIMER: De informatie verzonden met deze e-mail is uitsluitend bestemd voor de geadresseerde. Gebruik, in welke vorm dan ook, van deze informatie door anderen dan de geadresseerde is verboden. De Gomarus Scholengemeenschap accepteert, mede gezien het onveilige karakter van berichten via het internet, geen enkele juridische aansprakelijkheid voor de inhoud van dit bericht.
LikeLike
Helemaal mee eens! Juist door die rauwheid vind ik het zo echt, zo levend. Hij staat bij m’n favorieten 🙂
LikeLike