Het regent pijpestelen op Walcheren. ‘Heaven’s crying,’ zeiden we dan als vriendinnen tegen elkaar. Toen we nog zestien waren en boordevol pathetiek.

Achter de ramen zit ik kranten te lezen, en nieuwstweets en -weblogs. Daarna lukt het niet meer om een vredig Walchers vakantiebericht te plaatsen. De middenoostelijke wereld staat in brand. De hemel huilt. En het westen viert vakantie.

We horen van alles over pro-Russische rebellen, over de vorderingen van het onderzoek op de rampplek in Oekraïne, heel veel over het Gazaconflict, en iets over de opmars van de processierups. Maar wat veel minder aandacht krijgt: in Irak vindt op dit moment een genocide plaats, waarvan je de omvang slechts kunt vermoeden. Zelfs in veel kerkdiensten werd er niet eens aandacht aan besteed.

Het begon met Mosul, de stad die door ISIS (nu IS) inmiddels ontdaan is van christenen, via de leus ‘Convert, pay tax, or die’. (Bekeer je tot de islam, betaal hoge belastingen, of sterf)

Nu is een nieuwe groep aan de beurt: de Yazidi’s, niet-Moslimse Koerden in Irak. Verslaggever Harald Doornbos plaatste op twitter de link naar een filmpje:

“Alleen al als je luistert naar haar stem, breekt je hart. Yazidi-parlementslid Irak smeekt om ingrijpen tegen ISIS”: https://www.youtube.com/watch?feature=youtu.be&v=JNoP-tQ5mCw&app=desktop …

Ik zou niet al die foto’s op het web gaan opzoeken, waar IS-strijders triomfantelijk lachend bij hun afgeslachte slachtoffers staan. Maar het is goed om het lijden van broeders en zusters diep tot je door te laten dringen, en te overdenken dat dit de consequenties van het geloof in Jezus Christus kunnen zijn. Het volgen van Hem betekent – nog steeds, en anders dan wij vaak denken of hopen – geen leven dat tot in de puntjes op orde is. Het is leven met spanningen en geloven in paradoxen en mysteries. Het vraagt soms om keuzes  die dwars tegen je eigen hart ingaan. 

“Jezus biedt een vrede aan die gepaard gaat met nieuwe verwarring, een rust die nieuwe opdrachten met zich meebrengt. De beloofde ‘vrede Gods, die alle verstand te boven gaat’, is een vrede te midden van oorlog, rust te midden van vrees, vertrouwen te midden van twijfel. Wat kunnen wij anders verwachten, wij die leven als vreemdelingen in een vreemd land, als burgers van een verborgen koninkrijk? In deze wereld is rusteloosheid, en niet tevredenheid, een teken van welzijn.” (Philip Yancey, Op zoek naar de onzichtbare God)

Wat doen wij als een deel van het Lichaam lijdt? Emoties uitschreeuwen in een parlementszaal kan niet iedereen. Je hart (en stem) opheffen naar de hemel wel. In de Daily Telegraph schreef een historicus naar aanleiding van de christenen in Mosul over het offer van Jezus dat ons hoop moet geven, omdat het ons er aan herinnert dat overwinning is weggelegd voor hen die volharden tot het einde. Hij eindigt als volgt:

“Yea, though I walk through the valley of the shadow of death, I will fear no evil: for thou art with me; thy rod and thy staff they comfort me.” Whatever your faith, please pray for the Christians of Mosul.”