Grappig, die steeds terugkerende vraag: heeft de ontmoeting met meneer Gabriël echt plaatsgevonden? (of zuig je soms alles uit je dikke duim?)

Blijkbaar doet het er toe. Of af. Tenminste, ik heb sterk het gevoel dat een bevestigend antwoord tot aanbeveling voor de lezer zal strekken.

Mede-columnist Gert van de Wege heeft aan dit gegeven al eens een column gewijd, die hier te lezen is: http://gertvandewege.blogspot.nl/2013/10/echt-niet-gebeurd.html

Maar ik begrijp de vragen wel. Als het een roman zou betreffen, weten we tenminste waar we aan toe zijn. Dan is misschien dertig procent waargebeurd, en zeventig procent verzonnen. Of andersom. In elk geval: je kunt er niet voetstoots van uitgaan dat het hele verhaal kant en klaar uit het leven gegrepen is. Dat hoort zo bij de ‘soort’, en wie daar niet van gediend is, die leest gewoon geen romans.

Maar een columnist, wat voor voor vlees hebben we dan in de kuip? Ik denk dat de meeste broeders en zusters RD-columnisten niet zoveel verzinnen. Hoewel..? Er zit een ondeugende tussen, een eerwaarde nog wel…Maar over het algemeen schrijven ze korte betoogjes, met als doel het overbrengen van diepe of minder diepe waarheden die je ook zonder veel verbeeldingskracht volgen kunt.

Kijk je naar andere dagbladen, dan zijn de columnisten meer een soort narren. Ook zij hebben altijd een ‘boodschap’ over te dragen, maar je mag alles, en dan ook letterlijk alles opschrijven om die creatief verpakt te brengen.

Het een is niet minder dan het ander, zo bedoel ik het niet. Het gaat erom dat je column ‘een stukje proza is waarin je puntig en uitdagend je visie uiteenzet’. De kwaliteit wordt bepaald door een bepaalde (puntige) samenhang van onderwerp, invalshoek, standpunt en stijl. Maar hoe je dat doet, is altijd een vrije en persoonlijke keuze.

Terug naar meneer Gabriël. “I love Gabriël!!” mailde een vriendin. Waarop ik vroeg: moet je niet eerst vragen of hij wel echt bestaat? Haar antwoord:

jij denkt dus hij bestaat.

jij staart dus hij bestaat.

jij schrijft dus hij bestaat.

Hij bestaat dus. Ik heb hem gezien. En beschreven. Maar hem ook – zoekend naar de waarheid die zich vrijwel altijd ergens achter de feiten en tussen de regels door bevindt – verkleed en bijgepunt totdat hij keurig in mijn columnlijstje paste. Voor wie het gelooft is het waar.